تصور می‌کنم این روایات استحباب چیزی را اثبات نمی‌کند و در مقام روایات اخلاقی و عمل اخلاقی هم نیست، فقط تفضل خداوند را بیان می‌کند که هر عملی که ثواب بر آن رسیده باشد انجام آن عمل موجب ثواب است نه استحباب.
از نظر شما قاعده تسامح در ادله سنن فقط استحباب فعل را ثابت می‌کند و یا موجب پذیرش مفاد روایات اخلاقی (از جهت نظری) ولو ضعیف السند هم می‌شود؟ به عبارت دیگر قاعده تسامح شامل کدامیک از موارد زیر می‌شود؟ ۱. اثبات استحباب ۲. پذیرش مفاد روایات اخلاقی از حیث عملی (مثلا اگر فلان کار را بکنی فلان اتفاق در نفست می‌افتد) ۳. پذیرش مفاد روایات اخلاقی از حیث نظری (مثلا اینکه فلا صفت ریشه در فلان صفت دارد).